50 jaar Paradiso

De tentoonstelling 50 jaar Paradiso toont hoe ‘Cosmisch Ontspanningscentrum Paradiso’, dat in 1968 zijn deuren opende aan de Weteringschans, uitgroeide tot het bekende poppodium. Zo’n 200 unieke foto’s van concerten en artiesten, van feesten en bijzondere bijeenkomsten en van de vele bezoekers worden afgewisseld door herkenbare posters. Ook klinken er authentieke muziekopnames uit Paradiso en vertellen bezoekers, artiesten en medewerkers in een audiotour over hun belevenissen in de poptempel, die op 30 maart 2018 officieel 50 jaar bestaat. 

De vele verhalen
Er zijn vele markante gebeurtenissen in de roerige geschiedenis van Paradiso. Hippe en rebelse jeugd kraakte in 1967, na de summer of love, de verloederde verlaten kerk, maar moest al snel weer vertrekken. De eerste Paradiso avond op 30 maart 1968 was ‘uniek, geestverruimend en adembenemend’. Bij de door de politie gedoogde huisdealer was hasj en wiet te koop. Paradiso werd een magneet voor jongeren. Regelmatig stonden wanhopige ouders in de hal op zoek naar hun weggelopen kind. Maar Paradiso was meer dan een poptempel met goede muziek. Het was ook een creatieve speeltuin met kindermiddagen, macrobiotisch eten, theater en erotische underground films.

Rond 1975 ontstonden er felle discussies over popmuziek als kunst of commercie. Punk zorgde voor een muzikale revolutie en het Paradiso publiek begon te dansen. Begin jaren ’80 nam fotograaf Max Natkiel zijn Rolleiflex-camera mee naar Paradiso en maakte meer dan duizend portretten van het diverse publiek. Punks, new-wavers, rockers, rasta’s en skinheads gingen in ruil voor een biertje graag op de foto.

Begin jaren ’80 kreeg Paradiso geld van het Ministerie van Cultuur voor een serie kunstenaarsfeesten om kunst dichter bij het volk te brengen. In dit kader organiseerde de Amsterdamse Stadskunst Guerilla (SKG) de meest heftige performance ooit in Paradiso. Met olifantenpoep uit Artis in de zaal, een gordijn van kippenpoten en keiharde punkmuziek creëerden zij een anarchistischte verstoring.

De Rolling Stones lieten in mei 1995 voor de opname voor hun album Stripped de grote zaal inrichten als club in New Orleans, met een tijdelijk extra balkon. Dat zag er goed uit en bood ruimte aan meer bezoekers. Daarom is er later een permanent balkon gemaakt. In 2001 vond de indrukwekkende uitvaart van Herman Brood plaats in Paradiso en er begonnen door de tijd heen heel veel liefdesverhalen in de poptempel. Tegenwoordig draait Paradiso bijna 24uur per dag door. Er vinden steeds meer concerten, evenementen en grote feesten zoals Manifesto en Lovedance plaats.

De tentoonstelling in het Amsterdam Museum benadrukt naast de vele verhalen ook de diversiteit in muziekstijlen. Er zijn tal van unieke foto’s te zien die bekende en minderbekende fotografen maakten van onvergetelijk optredens. Bijvoorbeeld van concerten van De Zangeres zonder Naam, Hans Dulfer, The Sex Pistols, Prince, David Bowie, Kurt Cobain, Cheb Khaled, Kane, Amy Winehouse, Snoop Dogg en nog veel meer.

Audiotour Huub van der Lubbe
De voorman van De Dijk, Huub van der Lubbe, trad zelf vaak op in Paradiso en geeft bezoekers van de tentoonstelling in een audiotour een toelichting op wat er te zien is. De audiotour met Huub van der Lubbe is alvast te beluisteren op deze pagina.

Naast Huub van der Lubbe vertellen andere artiesten, de oprichter van Paradiso Willem de Ridder, diverse DJ’s en programmeurs hun persoonlijke herinneringen bij foto’s. Iedereen kan zelf zijn of haar herinneringen, verhalen en foto’s van Paradiso achterlaten op het Geheugen van Paradiso.
De tentoonstelling wordt gemaakt in samenwerking met Paradiso, Hester Carvalho die het boek 'Paradiso 50 jaar' schreef, en de VPRO die een podcast maakt.