Ode aan Simone de Beauvoir | Zijn wij aan de winnende hand?

Lieve Simone,

In je biografie lees ik je leven. Op vellen papier zijn letters gedrukt die woorden vormen die een verhaal vertellen. Ik lees. Met pen onderstreep ik zinnen die me raken. Die belangrijk lijken. Alsof ik ze daarmee meer gewicht kan geven, de gelijkwaardigheid van woorden uitwis en zelf beslis welke delen van jouw leven meer waard zijn dan de rest. In de kantlijn schrijf ik mijn eigen gedachten op. Jouw leven wordt mijn leven.

In mijn hoofd roep ik beelden op van Parijs, waar je woonde en werkte. Ik zie je met Jean-Paul Sartre, Bost, Nathalie, Bianca en alle anderen, waarmee je turbulente relaties had. Je reizen naar Amerika, Azië, Italië. Ik bedenk op basis van wat ik ken. Jij hoort daar ook bij. Ken ik jou?

Je foto’s laten me zien hoe je eruit zag. Je boek leert me over je werk. Je leven vul ik zelf in. Ik vermeng de woorden met mijn eigen herinneringen, we doen het samen. Je karakter ontwikkelt zich onder toeziend oog van mijn verbeelding. Voelde jij je net zo depressief als ik me ooit gevoeld heb? Kregen we dezelfde huilbui omdat we ons wanhopig voelden over de kwetsbaarheid die een relatie met zich meebrengt? We delen grote vragen: wie ben ik, wie is de ander? Hoe kun je vrijheid nastreven als je een ander mens diep liefhebt? Wat ontnemen we de ander met onze liefde?

In jouw verhaal, lees ik mijn eigen verhaal. Lijken we dan echt op elkaar? Of is het mijn fantasie, die het verhaal op mezelf betrekt? Ik voel me diep met je verbonden, omdat ik je ken. Omdat ik je ben. Ik onderstreep in jouw verhaal mijn identiteit. Zo filter ik je persoon. Ik sla je plat, je wordt tweedimensionaal, de derde dimensie voeg ik zelf toe. Je bent niet langer de ‘vrouw van’ en ook niet ‘de schrijfster van’, even ben je een spiegel, waarin ik kijk naar mijn eigen persoon. Je laat me zien wat het is om vrouw te zijn in de wereld, en meer nog dan dat laat je me voelen hoe het is om de vrouw te zijn die ik nu ben. Wat het voor mij betekent om vrouw te zijn in mijn stukje van de wereld.

Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het me troost en steun geeft, maar dat is niet waar. Want zoals jij vrouw was in jouw wereld, ben ik dat in de mijne. We voeren strijd, tegen het leven, tegen conditionering en tegen onszelf. Een strijd die tijd en plaats overstijgt. Vertel me dit dan nog Simone: zijn wij aan de winnende hand?

Liefs,
Alyssa