Ode aan Priscilla Macintosh | Priscilla, ik schrijf je.

Priscilla, ik schrijf je.

Is het de eerste keer? Of tellen onze gedeelde whatsappteksten en lange voicememo’s ook als een schrijven? Hoe het ook zij, ik richt me tot jou. Ik zit nu op een niet op mij afgestelde bureaustoel in een koude loods in West. Een nieuwe schrijflocatie, wellicht. De afgelopen maanden denk ik veel aan lijven. Ook nu, aan hoe mijn schouders de rug van de stoel niet raken. En of dat zou moeten? De gedachte die daarop volgt is dat het goed is dat ik me bewust ben van mijn schouders. Van wat zich in hen bergt: lichtheid.

Nu ik die ontspannenheid waar jij het voorheen zo vaak over had ervaar, weet ik dat het ook anders kan. De laatste tijd denk ik aan de vele jaren dat ik mijn lijf heb genegeerd, als noodzaak. Afgelopen winter – het moest er een keer van komen – gaf mijn lijf duidelijke signalen door. Een zeurende schouder, spanning in mijn buik, aanhoudende keelpijn. Wat ik deed? Doorgaan, natuurlijk.

Ik zit onderuitgezakt. De stoel lijkt van mij weg te willen. 

Voordat ik het wist, had jij al door dat mijn stem steeds heser klonk. Babbelen met gezelschap veranderde in staren naar oneffenheden in muren.

Je had me ook kunnen vragen hoe moe ik was. Van een leven op mijn best moeten zijn. Niet alleen in ruimtes waarin ik me tot anderen moest verhouden, maar ook thuis waar ik voor alleen mijzelf thee schenk.

In plaats daarvan nodigde je me uit bij je langs te komen. In je knusse huis mocht ik languit op de bank. Mocht ik snoezige Izzy aaien en kon zij mij met haar zwarte oogjes een aantal tellen zachter kijken. Jij zou koken en ik mocht kiezen wat, wel vegan. Ik weet niet of jij altijd vrienden bent geweest met de natuur en je lichaam. Maar zolang als ik je ken spreek je op milde toon tegen jezelf. Ook van die energie heb ik die avond bij jou thuis mogen genieten.

In plaats van mij te berispen of te bevragen vroeg je me deel te nemen aan de mindfulnesscursus die jij organiseerde. Leuk dat je dat doet, je helpt er volgens mij veel mensen mee, maar ik ben niet gemaakt voor dat soort dingen zei ik je.

Toch besloot ik op enig moment aan te haken, want hoeveel kwaad kon het en zo steunde ik jou als vriendin. Terwijl je de deelnemers begeleidde tijdens een visualisatieoefening hield ik mijn ogen strak open. Ik hoopte dat je niet was opgevallen hoe ik de oefening fout deed. 

Maar je had het wel gezien. Twee jaar later vertelde je het, tijdens een lunch. Je zei me dat ik niets fout had gedaan want bij de oefening draaide het niet om goed of fout en je zei dat ik rusteloos overkwam. Ik had net met je gedeeld hoe op slot mijn lijf zat. Hoe mijn hoofd nog wel wilde functioneren, maar mijn ledematen gespannen waren. Door mijn aandacht te richten op het pluisje op je roodbruine locs, hoefde ik de beladenheid van mijn woorden niet te voelen. Je glimlachte. Een dappere traan besloot toch mijn oog te verlaten.

Ik poog de stand van de rug van de stoel aan te passen. Maar het onding werkt niet mee. Een helder teken om niet naar deze plek terug te keren.

Priscilla, ik weet niet of tijdens onze lunch is overgekomen hoeveel ik je bewonder. Daarom schrijf ik je. Je hebt de waardevolle eigenschap een ander in stilte op te merken. Ook, of misschien wel juist, wanneer de ander zichzelf niet of nog niet op waarde kan schatten. Waarde niet als optelsom van productiviteit, maar de intrinsieke significantie die wij mensen allen hebben. Gewoon, omdat we bestaan. Dat zien doe je niet alleen bij je naasten, maar ook al meer dan een decennium voor een bredere groep in de culturele sector. Ik hoop dat meer mensen een voorbeeld zien in hoe jij niet alleen anderen in het licht plaatst, maar ook met compassie aan jezelf verschijnt.

Liefs, Babeth