Ode aan Rivier de Amstel | Mijn mooie, vreedzame Amstel

Mijn mooie, vreedzame Amstel,  

Hoe bescheiden heb je je golvende haar op de koude schouders van de aarde laten liggen. Hoe stil accepteer je de kleur van de lucht in elk uur en seizoen, de vormen en silhouetten van gebouwen, huizen en mensen, zoals ze zijn.  

En je bent altijd in beweging maar toch stil. Altijd wakker en met een glimlach op jouw witte lippen. Als een moeder die niemand de schuld wil geven van haar slapeloosheid. 

Hoe kalm heb je je overgegeven aan het feit dat je een rivier bent, zonder enige angst voor dammen noch zeeën, zonder enige schaamte voor de weerspiegeling, reflectie. Hoe mooi ben je als je je brede borst en zachte druppels door de zon laat stralen of ze in de regen zorgeloos laat dansen. Hoe mooi ben je, omdat je niet eens weet dat je mooi bent.  

In de eerste dagen dat ik je ontmoette, besefte ik me dat elke keer als ik naar je keek, je terugkeek. Je ziet me altijd. Je kijkt nooit weg en je hebt altijd een zachte glimlach verborgen tussen je koude druppels. Ook voor mensen die met hun bootjes jouw tere huid doorsnijden. Ook voor diegene die zich in het koude weer wegdraaien, hun hoed over hun hoofd trekken en zo onverschillig en haastig langs je wandelen, dat het is alsof je dood bent. 

In de eerste dagen dat ik je leerde kennen, kon ik niet geloven dat er zoveel onverschilligheid bestond jegens jou, jouw aanwezigheid en jouw schoonheid. Ik kon niet geloven dat zoveel mensen zo snel langs je heen liepen, naast je praatten, aten, dronken, werkten, fietsten, hun dagen en nachten aan elkaar knoopten zonder eens te stoppen om naar jou te kijken.  

Nog steeds vraag ik me af, elke keer dat ik je zie, waarom stoppen we soms niet om in de schoonheid van jouw druppels, gevuld met de paarse zomerzonsondergang, weg te zinken, te verdrinken? Waarom wijden we niet een dag van het jaar aan jou? Om jouw bestaan te koesteren? Om niets anders te doen dan naar jou te kijken, jou te voelen, jou te horen?  

Waarom maken we niet duizenden gedichten en verhalen over al het moois dat jij in de aderen van de stad injecteert? Waarom luisteren we niet naar jou, naar de woorden van de oudste wachter van de stad, uit de geschiedenis? Waarom laten we onze eenzaamheid zich niet oplossen in die van jou? Waarom aanbidden we jou niet, in plaats van de tijd? Ben jij dan niet de mooiste afdruk en het symbool van tijd, beweging, verleden, toekomst, eeuwigheid? 

Waarom denken mensen bij deze stad, die zelfs naar jou vernoemd is, niet aan jou, maar aan suiker-, alcohol- en wietwinkels? Niet aan de voortdurende, overvloedige schoonheid, maar aan een paar gram vluchtige genoegens? Terwijl jij, als een bescheiden bruid, met je rustige, langzame voetstappen de hele stad met je schoonheid versiert en je fluwelen armen wijdopen houdt om alle kleuren, schakeringen en beelden te omarmen en te omhelzen. 

Sholeh Rezazadeh