Ode aan Pauline van Waasdijk en Hester van Lennep | Verzetshelden Tweede Wereldoorlog

In 1942 waren Hester van Lennep en Pauline van Waasdijk ongeveer 25 en 26 jaar. Hester was de jongste van 8 kinderen. Ze waren allebei schoonheidsspecialist en werkten en woonden op de Keizersgracht 484. In het jaar 1942 was de jodenvervolging in volle gang. Al vroeg tijdens de bezetting van Amsterdam werden Joden verdreven uit de openbare ruimte en werden zij verplicht een gele ster te dragen. Later in de oorlog werden joden verzameld en geforceerd om in aparte wijken of getto’s te wonen. Vanwege de deportaties in de zomer van 1942 klopten steeds meer joden bij de dames aan voor hulp. Ze rolden er een beetje in, wat enkel kan als je in het bezit bent van onwijs lef en doorzettingsvermogen. 

De twee brachten kinderen onder bij kennissen zowel binnen als buiten de stad. Het huidverzorgingscentrum waar zij werkten was ook een onderduikadres voor medewerkers van verzetskrant Trouw. Hester bezorgde zelf ook wekelijks de krant met haar bakfiets. Als joodse gezinnen verzameld worden bij de stadsschouwburg van Amsterdam om afgevoerd te worden naar Westerbork, beginnen de dames jonge kinderen tot ongeveer 2 jaar uit de rij weg te smokkelen via de crèche aan de overkant. De kinderen werden in waszakken, tassen en koffers weggesmokkelt naar onderduikadressen via de Kweekschool.

Ongeveer 600 kinderen worden op deze manier van de dood gered. Hiermee hebben Pauline en Hester een ongekende ‘Leap of Faith’ genomen en de levens van die kinderen voor altijd veranderd. Ik kan het weten, want één van die kinderen was mijn oma.