Ode aan Mamagızı | I, Amsterdammer, daughter of Mamagızı

Deze tekst is oorspronkelijk ingezonden in het Engels. Onder aan de pagina staat een Nederlandse vertaling.

How it began:

Since 2010, ever since I started reading the (Armenian) newspaper Agos, my attention always went to the obituaries. Under the photo of the deceased, it would say, Yozgatli, Sivasli, Tokatli, etc. These are people who most likely have never been to these cities in Anatolia. Born and raised in Istanbul, their parents or grandparents probably came from there. I wondered why they did not identify themselves as Istanbulites. A few years ago, I discovered that my great-grandmother's name was Mamagızı (not a Turkish name) and that she came from Yozgat. That is the link between the obituaries in the Armenian newspaper Agos and my Amsterdam self. She was a Christian woman who, as the wife of my Turkmen Islamic great-grandfather, most likely had to convert to Islam. And his grandparents were again shamanistic, who had to convert to Islam.

I once wrote that I wanted to be buried next to my mother in Kırşehir on the Anatolian plateau. Recently, I have started to doubt this, now that an Islamic section in the cemeteries in Amsterdam is being made available for us. An obituary is very intimate, intended for family and friends, and it involves rituals and heritage. And yet it is about the same universal values and significance. Especially now in cities like Amsterdam, all gravestones, whether for Muslims, Christians, Jews, and Gypsy kings and queens, come from China and have the same shape and appearance.

This is not a project about death (where you want to be buried) but about being, being allowed to be in the here and now as a person with a history. We (new) Amsterdammers have a heritage that goes beyond the suitcase, the birthplace of our parents, which we consciously and subconsciously bring to the cities where we live and which we call our own, and a new form has emerged. So certainly not back to my roots or a political pamphlet, but a search for the (new) Amsterdammer and her place in the city, from my perspective as one of the Amsterdammers who, through an artistic path, wants to celebrate it!

Content:
Most probably Mamagızı has knitted paws as paths of connection, love, and care in "being different"  for her children and the generations after her. What songs did she hum while knitting? To which god did she pray? In what language? Her children did not call her mama, even though she was named daughter of mama (Armenian or Greek). Patiler as a symbol of warmth for the feet that had to travel long distances and make new places their own generation after generation, just like her. Thus also paving the way for me to Amsterdam. After many generations, a great-grandchild of hers, I, am called mama again. I have been called mama by my son in Amsterdam. The city of Amsterdam has made Mama mama again in its true meaning. And she has knitted the way to the Amsterdammer I have become. I, as an Amsterdammer, wonder how many people still bow at the stumbling stones in her neighborhood in Amsterdam and at the streets named after slave ships. Humanity, in the beginning (at birth), is all equal! And sometimes shoes were lost in Anatolia, as with the people Mamagızı belonged to, and in Amsterdam, as with Jews, but Amsterdam has also received, which I want to cherish and acknowledge, and give back to the city. 

About the Work "I, Amsterdammer, daughter of Mamagızı "  :
Journey | Walking | Looking at the memory of migration, historians may want to determine who came first and who came later, based on documents. But from the artist's point of view, this can never be known. Because history is an unknowable phenomenon. As a synthesis of emotional, intellectual and life experience, the time period you are in determines your approach to history. In response to the curator's commemoration of “Mamagızı” and the state of being an Amsterdammer, the artist exhibits the installation he has constructed with “human cocoons” as equality by birth and “shoe cocoons” as symbol of femininity and “golden stones” as symbol for remembering and respect for our beloved lost ones.  There are two steps. One is the Amsterdammer step and the other is Mamagızı's step as a woman. The labor and experience of the woman who takes the first step on her journey to freedom for all, fight for equality in womanhood and self-realization is told through the artwork.  

Material: Shoe Cocoons and Human Cocoons - Food stretch film (which is used in our kitchens in daily life), 12 pairs of Red Women's Shoes with Heels, Rope

Additionally, there could be the possibility to create your own object that symbolizes an ode to the women of Amsterdam in workshops with the public.

Bio - Nurnaz Deniz, granddaughter of Mamagızı and the curator in short: Strategically thinking outside the box, socially engaged, and result-oriented arts and culture professional with broad experience. At various levels, I have brought institutions and organizations, businesses, politicians, and policymakers together to serve a common goal, including in bilateral and international collaborations such as between the Netherlands and Turkey; after all, for a grand narrative, you need multiple voices. I have done this as, for example, a director of an arts museum but also as a project developer, program maker, publicist, consultant, and advisor. Diversity & inclusion, in my view, means renewal and connection; innovative bridge-building is the common thread in my career.

Bio - Haydar Akdag, the artist in short: Born in Istanbul in 1986, the artist graduated from Yeditepe University, Faculty of Fine Arts, Department of Fashion and Textile Design with a scholarship in 2003.  The artist, who started his PhD in Art Program after his graduation, continues to work in his own art studio. In addition to his works created by using interdisciplinary method applications, abstract, organic texture-stain, geometric dominants and ready-made materials; he produces project-based works by questioning the history-space through document-discovery.  He participated in the EEA European Exchange Academy Berlin Beelitz 2014 artist program.

Deze tekst is met behulp van AI vertaald uit het Engels en kan fouten bevatten. Neem alstublieft contact met ons op via info.ode@amsterdammuseum.nl voor suggesties of opmerkingen.

Hoe het begon:

Sinds 2010, sinds ik de (Armeense) krant Agos begon te lezen, ging mijn aandacht altijd uit naar de overlijdensadvertenties. Onder de foto van de overledene stond dan: Yozgatli, Sivasli, Tokatli, enz. Dit zijn mensen die waarschijnlijk nog nooit in deze steden in Anatolië zijn geweest. Ze zijn geboren en getogen in Istanbul, hun ouders of grootouders kwamen daar waarschijnlijk vandaan. Ik vroeg me af waarom ze zich niet identificeerden als Istanbulieten. Een paar jaar geleden ontdekte ik dat mijn overgrootmoeder Mamagızı heette (geen Turkse naam) en dat ze uit Yozgat kwam. Dat is de link tussen de overlijdensberichten in de Armeense krant Agos en mijn Amsterdamse zelf. Zij was een christelijke vrouw die zich, als vrouw van mijn Turkmeense islamitische overgrootvader, hoogstwaarschijnlijk tot de islam moest bekeren. En zijn grootouders waren weer sjamanistisch, die zich tot de islam moesten bekeren.

Ik heb ooit geschreven dat ik naast mijn moeder begraven wilde worden in Kırşehir op de Anatolische hoogvlakte. Sinds kort twijfel ik daaraan, nu er een islamitisch gedeelte op de begraafplaatsen in Amsterdam voor ons beschikbaar komt. Een rouwadvertentie is heel intiem, bedoeld voor familie en vrienden, en er komen rituelen en erfgoed bij kijken. En toch gaat het over dezelfde universele waarden en betekenis. Vooral nu in steden als Amsterdam komen alle grafstenen, of ze nu van moslims, christenen, joden of zigeunerkoningen en -koninginnen zijn, uit China en hebben ze dezelfde vorm en hetzelfde uiterlijk.

Dit is geen project over de dood (waar je begraven wilt worden) maar over zijn, in het hier en nu mogen zijn als persoon met een geschiedenis. Wij (nieuwe) Amsterdammers hebben een erfgoed dat verder gaat dan de koffer, de geboorteplaats van onze ouders, die we bewust en onbewust meenemen naar de steden waar we wonen en die we ons eigen noemen, en er is een nieuwe vorm ontstaan. Dus zeker geen back to my roots of een politiek pamflet, maar een zoektocht naar de (nieuwe) Amsterdammer en haar plek in de stad, vanuit mijn perspectief als een van de Amsterdammers die dat, via een artistiek pad, wil vieren!

Inhoud:
Hoogstwaarschijnlijk heeft Mamagızı pootjes gebreid als paden van verbinding, liefde en zorg in “anders zijn” voor haar kinderen en de generaties na haar. Welke liedjes neuriede ze tijdens het breien? Tot welke god bad ze? In welke taal? Haar kinderen noemden haar geen mama, ook al werd ze dochter van mama genoemd (Armeens of Grieks). Patiler als symbool van warmte voor de voeten die generatie na generatie lange afstanden moesten afleggen en zich nieuwe plaatsen eigen moesten maken, net als zij. Zo werd ook voor mij de weg naar Amsterdam vrijgemaakt. Na vele generaties word ik, een achterkleinkind van haar, weer mama genoemd. Ik ben mama genoemd door mijn zoon in Amsterdam. De stad Amsterdam heeft mama weer mama gemaakt in haar ware betekenis. En zij heeft de weg gebreid naar de Amsterdammer die ik ben geworden. Ik, als Amsterdammer, vraag me af hoeveel mensen nog buigen voor de struikelstenen in haar buurt in Amsterdam en voor de straten die vernoemd zijn naar slavenschepen. De mensheid is in het begin (bij de geboorte) allemaal gelijk! En soms zijn er schoenen verloren gegaan in Anatolië, zoals bij de mensen waar Mamagızı toe behoorde, en in Amsterdam, zoals bij Joden, maar Amsterdam heeft ook ontvangen, wat ik wil koesteren en erkennen, en teruggeven aan de stad.

Over het werk “Ik, Amsterdammer, dochter van Mamagızı ” :

Als we kijken naar de herinnering aan migratie, willen historici misschien aan de hand van documenten bepalen wie het eerst kwam en wie later. Maar vanuit het oogpunt van de kunstenaar kan dit nooit bekend zijn. Omdat geschiedenis een onkenbaar fenomeen is. Als synthese van emotionele, intellectuele en levenservaringen bepaalt de periode waarin je je bevindt je benadering van de geschiedenis. In reactie op de herdenking van “Mamagızı” door de curator en de staat van het Amsterdammer zijn, toont de kunstenaar de installatie die hij heeft geconstrueerd met “menselijke cocons” als gelijkheid door geboorte en “schoencocons” als symbool van vrouwelijkheid en “gouden stenen” als symbool voor het herinneren en respecteren van onze geliefde verloren personen. Er zijn twee stappen. De ene is de stap van de Amsterdammer en de andere is de stap van Mamagızı als vrouw. De arbeid en ervaring van de vrouw die de eerste stap zet op haar reis naar vrijheid voor iedereen, strijd voor gelijkheid in vrouw-zijn en zelfrealisatie wordt verteld door het kunstwerk.

Materiaal: Schoencocons en menselijke cocons - Rekfolie voor voedsel (dat in het dagelijks leven in onze keukens wordt gebruikt), 12 paar rode damesschoenen met hakken, touw.

Daarnaast is er de mogelijkheid om je eigen object te maken dat een ode aan de vrouwen van Amsterdam symboliseert in workshops met het publiek.

Bio - Nurnaz Deniz, kleindochter van Mamagızı en de curator in het kort: Strategisch buiten de gebaande paden denkende, maatschappelijk betrokken en resultaatgerichte kunst- en cultuurprofessional met ruime ervaring. Op verschillende niveaus heb ik instellingen en organisaties, bedrijven, politici en beleidsmakers bij elkaar gebracht om een gemeenschappelijk doel te dienen, ook in bilaterale en internationale samenwerkingsverbanden zoals tussen Nederland en Turkije; voor een groot verhaal heb je immers meerdere stemmen nodig. Ik heb dit bijvoorbeeld gedaan als directeur van een kunstmuseum, maar ook als projectontwikkelaar, programmamaker, publicist, adviseur en consultant. Diversiteit & inclusie betekent in mijn ogen vernieuwing en verbinding; innovatieve bruggen bouwen is de rode draad in mijn carrière.

Bio - Haydar Akdag, de kunstenaar in het kort: De kunstenaar werd in 1986 geboren in Istanbul en studeerde in 2003 met een beurs af aan de Yeditepe University, Faculty of Fine Arts, Department of Fashion and Textile Design. De kunstenaar, die na zijn afstuderen aan zijn PhD in Art Program begon, werkt nog steeds in zijn eigen kunststudio. Naast de werken die hij maakt met interdisciplinaire toepassingen, abstracte, organische textuur-kleuren, geometrische dominanten en kant-en-klare materialen, produceert hij projectmatig werk door de geschiedenis-ruimte te bevragen door middel van document-ontdekking. Hij nam deel aan het EMA European Exchange Academy Berlin Beelitz 2014 kunstenaarsprogramma.