Ode aan Marette Kuppens | Herinneringen aan fijne voorstellingen met een heel eigen karakter

Dag Marette Kuppens,

Jij speelde poppentheater voor jonge kinderen en deed dat zo vastberaden, met inzet en overtuiging dat je voortleeft in de herinnering van veel veertigers en dertigers van nu. Dit is het beeld dat ik heb, toen ik tussen 1996 en ongeveer 2000, regelmatig met gevulde kinderzitjes mijn fiets parkeerde aan de Hobbemakade. Het was altijd zondagochtend, of woensdagmiddag. Jouw poppentheater Diridas huisde in een klein souterrain met blauw geverfde entree. In handgeschilderde letters stond er boven: Diridas, maar dan merkwaardig geschreven met een kleine d, dus als dIRIdAS. De stoep is smal, er staat een hekje aan de straatzijde om rennende peuters tegen te houden die de drukke Hobbemakade op zouden willen rennen. We gaan naar binnen, dalen enkele traptreden af. Nu zijn we in een magisch hol, met kleine stoeltjes en krukjes, een poppenkastachtig toneel en een keukentje. Jij loopt vriendelijk rond, met je lange gestalte enigszins lijkend op de marionet Diridas, die je later zult bespelen. Je bent onverstoorbaar, en nu blijkt dat je alles zelf doet. Alles, ook de ‘bar’. Elke kind mag iets drinken: ‘wil je limonade of toverthee?’, vraag je. Menig kind roept verrast: toverthee! En krijgt dan een groot glas met heet water en een theezakje, dat het water langzaam doet kleuren. Onhandig, maar herinnering makend. Dan begint een van je voorstellingen. Ik zit er op een zondagochtend met de jongste dochter Hester van 3, en vriendin Marcelle met Emma, ook 3. Je voorstelling heet Fliedel en Fladdel, dit zijn twee poppen die je zelf gemaakt hebt van niet veel meer dan bruine papieren zakken met ogen erop en slierten papieren haar. Alle kinderen kijken gefascineerd toe, we zijn allemaal in de magische wereld van het kind. 

Aan het eind van de voorstelling volgt een voor de kinderen imponerend moment: de marionet Diridas komt tevoorschijn, door jou bespeeld en dansend en springend zwiert Diridas over de verbaasde kleuters heen. Ik heb mijn beeld getoetst aan Emma’s herinnering, die nu 29 jaar is: “ik vond de pop een beetje eng, maar wilde er ook niets van missen, het was een geborgen moment van griezelen”. 

Ik bewonder je om wat je kinderen mee hebt gegeven: herinneringen aan fijne voorstellingen met een heel eigen karakter. Je deed iets kleins héél erg goed voor jonge kinderen en hebt daarmee een bijdrage geleverd aan jeugdherinneringen van velen. Je deed dat zo’n twintig jaar lang, van ongeveer 1985 tot 2005. Daarbij was je een duizendpoot. In de theaterencyclopedie is jouw veelzijdigheid in een oogopslag te zien. Bij regie, productie, auteur, uitvoerende, decor, geluid, kostuums, licht en poppen staat steeds maar één naam: Marette Kuppens!
Je bent niet veel geïnterviewd helaas, en ergens, in een Belgisch tijdschrift, licht je in 1995 toe dat je als 8-jarige al voorstellingen voor de buurt organiseerde. Je schrijftalent wil ik tot slot ook belichten, want wat een heerlijke titels gaf je aan de stukken voor de oudere kleuters: van Melodietje (1986), Plons de kikker kan niet slapen (1995) tot Tjonge wat een touw is dat! (2001).

In het souterrain aan de Hobbemakade zit nu een wit gestuct ontwerpbureau. Ik ben een van de velen die langsfietsen en blijven denken: hier woonde Diridas!