Ode aan Margreet Honig | Godmother onder de zangleraren

Margreet Honig is onze benedenbuurvrouw aan de Stadhouderskade. Ze is zangpedagoge en regelmatig schallen stemmen van operazangers en zangeressen door het huis. Ze is een beroemdheid in de operawereld; als je bij Margreet les mag nemen, ben je een bevoorrecht mens. Nu, op 86-jarige leeftijd, doet ze het wat rustiger aan. Dat wil zeggen, minder reizen naar het buitenland om les te geven en iets minder leerlingen in haar huis. Maar lesgeven blijft ze doen, want dat vindt ze heerlijk en, zegt ze, ze leert er nog steeds veel van.

Margreet woont in het huis waar ze is opgegroeid. Haar vader was huisarts en haar moeder huisvrouw die haar man ook hielp in de praktijk. Een eigenzinnig kind was ze dat veel vragen over het leven had en die vragen moesten altijd beantwoord worden. Als jong meisje was ze al nieuwsgierig en die nieuwsgierigheid heeft ze altijd gehouden. 

Na de middelbare school ging ze naar het conservatorium in Amsterdam. Sopraan was en is ze, maar zoals ze zegt: ‘Ik heb mijn eigen stem daar niet gevonden. Eigenlijk is mijn stem daar verknald.’

Er was het huwelijk met de pianist Rudolf Jansen. Twee kinderen: Elsina en Wouter. Een scheiding die onvermijdelijk was, maar die haar het gevoel gaf dat ze haar eigen weg moest gaan. 

Je eigen stem zoeken en vinden werd de leidraad in haar leven. Dat is ook het uitgangspunt in de begeleiding van haar studenten. Plezier in het zingen is het allerbelangrijkste. Als je dat niet hebt, kun je nog zoveel lessen nemen, maar dan gaat het niets worden. Zingen is echter niet alleen een (zang)technische kwestie. Je stem heeft een duidelijke link met je lichamelijk en mentaal bewustzijn. Alleen zangers die fysiek en gevoelsmatig sterk zijn, kunnen op zo’n manier zingen dat ze het volhouden en dat ze ontroering bij het publiek kunnen oproepen. 

Margreet Honig is een vermaarde docente in de zangwereld, maar ze is verre van hautain. Een air van ‘kijk eens hoe goed ik ben’, is haar totaal vreemd. Met veel inzet en plezier doet ze haar werk. Ze is verslaafd aan muziek en lesgeven. Als ze ziet dat haar leerlingen groeien, geeft haar dat grote voldoening. Ze heeft een subtiel gevoel voor ‘de mens achter de stem’. Liefdevol, vragend en met humor treedt ze haar zangers en zangeressen tegemoet. Haar studenten zijn dol op haar en dragen haar op handen. Grootheden uit de operawereld bellen bij haar aan voor een apk-keuring. Er zijn er die haar ‘de godmother onder de zangleraren’ noemen. Ze heeft een volstrekt eigen manier van lesgeven ontwikkeld. Die manier geeft ze door aan zangers en toekomstige zangdocenten via de Margreet Honig Foundation. De MHF zet zich in om haar werkwijze te verspreiden en voor de toekomst te behouden.  

Margreet achter de piano en daar tegenover een zanger of zangeres is een bekend beeld als we langs haar raam lopen. Toen Jan haar voor het eerst ontmoette zo’n tien jaar geleden was het eerste dat ze zei: ‘Jij hoort in dit huis’. Een treffende opmerking en die waarheid werd. Regelmatig eten we samen. Dan delen we onze levens, praten we over de laatste boeken die we hebben gelezen, over reizen en recepten, over de schoonheid van de eigen stem. Een buurvrouw als Margreet is een verrijking van ons leven.