Ode aan Viva weekblad voor vrouwen | Feministisch met lol en een leuke jurk

Van alle vrouwenbladen is of was Viva het meest Amsterdams. Naar mijn idee opgeheven ter faveure van het Belgische en veel bravere Flair, mag zij niet vergeten worden. Steun en toeverlaat en inspiratie voor veel progressieve vrouwen in een tijd zonder internet. Daarom deze ode aan de wieg van menig kundig bladenmaker en begin jaren negentig ook de plek van mijn eerste vaste baan als moderedacteur, waar ik vrienden voor het leven maakte. Hoe verschillend we ook waren, iedereen die er werkte is het erover eens: er was een bijzondere sfeer op de redactie, zoals bij geen een ander blad. Je kon jezelf zijn en er was waardering voor creativiteit. En we tilden elkaar op en waren solidair en maatschappelijk bewust. Feministisch met lol en een leuke jurk.

Enkele wapenfeiten die ik me herinner als onderwerpen waar Viva een voortrekkersrol in had.

Eetstoornissen en dan met name het gevaar en het bespreekbaar maken van anorexia en boulimia nervosa. Helaas nog steeds een grote doodsoorzaak onder (jonge) vrouwen. Ongewenste intimiteiten op het werk, ook nog steeds actueel (helaas). Toen MeToo losbarstte was ik soms verbaasd dat het voor sommige mensen een heel nieuw onderwerp leek te zijn.

Het Werkjournaal een vast katern op krantenpapier dat over geld, carrière en andere werk gerelateerde onderwerpen, ging onder leiding van Ria Corveleijn. Bij andere vrouwen tijdschriften ging het toch meer over het huiselijke leven.

Viva XL mode in het blad en later ook als jaarlijkse of twee keer per jaar special. Waarover later meer, maar ik wil hier wel vast de in november 2023 overleden Rob Plas de legendarische en langstzittende Viva moderedacteur, noemen als grote inspiratie. Viva Mama, een special die uitging van werkende moeders en waar het moederschap niet een grote roze wolk was. Wat zeker niet wilde zeggen dat er niet intens genoten werd van kinderen en waarin menig nakomeling van de redacteuren voor vereeuwigd is.

En nooit zal ik de redactievergadering vergeten waarbij een geribbeld hoogglans gouden genotsstaafje trillend over de tafel danste. Met aan ons de vraag om met ideeën voor de fotografie te komen. Dat Male & Female de eerste sexwinkel voor vrouwen in Amsterdam geopend was hadden de gisse redacteuren van Viva natuurlijk meteen in de smiezen. Anita Willemars, destijds chef vakgroep, moest erop af om een selectie te maken en nam er een paar mee naar de redactie. Toen een mannelijke freelance stylist en goede vriend van haar op zondag werkte en in haar bureaula snuffelde en er eentje aanzette kwam er net een beveiliger zijn rondje maken. Tijd om het ding uit te zetten was er niet, dus vibrator erin en la dicht en een praatje maken of er niks aan de hand was. Hilarisch en tekenend voor de tijd. De gouden vibrator was een scandaleus cadeau bij een nieuw abonnement. En het werd een enorm succes! Waar we nu nog de gevolgen van zien, want bij Hema en Kruidvat vliegen de inmiddels zeer geavanceerde sexspeeltjes (ja sex was bij Viva met een X ipv dat seksloze KS) je om de oren.

En natuurlijk de meest gehoorde associatie bij de naam Viva: Anybody de blootrubriek van vrouwen en soms stellen in hun nakie, zonder hoofd erbij. Met een kort interview over hun relatie met hun lichaam. Enorm belangrijk, zo zagen de lezers dat een mensenlichaam super veel variaties kent. Er is bij de 1000ste aflevering zelfs een boek van gemaakt. En ja hoor, ook op de redactie keken we bij een nieuw nummer eerst natuurlijk naar onze eigen producties om dan meteen door te bladeren naar Anybody.

En zo belanden we bij wat Viva voor mij persoonlijk betekent heeft. Mijn eerste kennismaking was als prepuber toen een vriendin van mijn werkende moeder haar Viva achterliet nadat ze op mij gepast had toen ik ziek was. En ik de modeplaatjes uit die Viva, in mijn meidenkamer op het lichtroze “Sanne’ behang van Ikea plakte. Nog onder de paardenposters en toen nog zonder David Bowie posters ertegenover. Toen had ik niet kunnen dromen dat ik er ooit zou werken. Daar ging nog een middelbareschooltijd met de nodige hobbels aan vooraf. Maar dat kwam via de MTO voor mode en kleding en de HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) weer goed. Al heb ik die laatste niet afgemaakt, wat het grappige gevolg had, dat toen mijn oude klas eindexamenshow had, ik op de eerste rij zat om verslag uit te brengen voor Viva.

Via de HKU kwam ik voor het eerst binnen bij Viva op de redactie toen nog gevestigd op de Stadhouderskade in een gebouw dat de bijnaam ‘Margriet-gebouw’ had. Omdat daar vroeger beneden zelfmaakmode-patronen verkocht werden van o.a, de Margriet. Als kind kwam ik er wel eens met mijn moeder en dan stof kopen op de Albert Cuyp. Maar op de HKU gaf stylist Ellen Ruwe samen met fotograaf Johan Vigeveno een seminar voor de mode- en fotografiestudenten. Mijn focus was toen al aan het verschuiven van modeontwerper worden naar fotostylist/moderedacteur. Dat ik niet zo goed was in tekenen en gek was op foto’s had daar zijdelings wel mee te maken. Ellen merkte dit enthousiasme op en bood aan dat ik wel eens een dagje met haar mee mocht lopen. Toen ze later in het jaar terugkwam voor de andere studenten kon ik haar een modeproductie laten zien die ik gemaakt had met de fotografiestudenten. Het aanbod veranderde van een dag in een week tijdens de zomervakantie en de week werd uiteindelijk zes maanden. Naar de HKU keerde ik niet meer terug. Maar goed Ellen was een van de vaste freelancers bij Viva en zo kreeg ik in haar kielzog contact met de moderedactie via het in mijn ogen walhalla van de mode, het Viva modehok, gevestigd in de catacomben van het gebouw van de Geïllustreerde Pers. Geen daglicht, wel rekken vol met kleren. Waar alle moderedacteuren hun spullen verzamelden en producties stylden Nickel Didde die ik later op zou volgen, Anita Willemars moderedacteur en mode en de al genoemde Rob Plas.

Ellen kreeg in die tijd ook de opdracht, of misschien had ze het zelf voorgesteld bij Viva door mijn weelderige aanwezigheid, om een XL modeproductie te maken. Waar ik model voor was en gefotografeerd werd door Johan Vigeveno in bioscoop de Movies. Super leuk natuurlijk, Ik, die vroeger juist gepest werd vanwege mijn rondingen, mocht nu model staan in Viva, het leukste blad dat er bestond.

Dat Rob Plas mij bij een perspresentatie waar ik alleen was en eigenlijk niemand kende behalve hem, me aan zijn collega van een krant voorstelde als een van die ‘meisjes’ die hun bestaan bedreigde, zal misschien te maken hebben gehad met die productie? Rob was sinds jaar en dag immers de ongekroonde koning van de XL mode in Viva. Over dit incident heb ik hem nooit meer wat gevraagd. En later was hij een hele leuke collega met wie een fijne band ontstond. Dat we allebei Amsterdammers waren speelde daarin zeker een rol. Maar over hoe hij er toe was gekomen om grote maten redacteur te worden gelukkig wel. Want ere wie ere toekomt. De reden was enigszins prozaïsch hij wilde graag bij Viva werken en er was nog niemand die zich onderscheidde met grote maten mode. Dus geen dikke moeder, zus of vriendin die zuchtte onder het gebrek aan rolmodellen en inspiratie. Het leuke van Rob was dat zijn modeproducties voor kleine en grote maten even flamboyant waren. Zeker met het grote maten kledingaanbod geen sinecure. Dat stokje nam ik graag van hem over. Elk seizoen werd er wel een grote maten modeproductie gemaakt. En dat was zeker een inspiratie voor mij om ook bij andere bladen waar ik ging werken XL-fashion producties te maken en me later helemaal te specialiseren in grote maten mode en beeldvorming van dikke vrouwen. Zoals ik al zei: Viva stond aan de wieg van mijn carrière.

Het was toen nog lastig om modellen met een grote maat te vinden. Dus schreven we als eerste blad een modellenwedstrijd voor grote maten uit. De drie winnaressen werden, weer door Johan Vigeveno, vastgelegd op een geweldige locatie, een echte circustent. Een vette knipoog naar het traditionele beeld van dikke dames als rariteit en circus- en kermisattractie..
Echt leuke kleren in grote maten vinden was toen nog wel lastig, veel was vrij oubollig en tuttig en dus niet Viva! Bovendien hadden we de vrij strikte eis dat kleding in Viva betaalbaar moest zijn. Maar desondanks kregen we op de grote maten modeproducties bijna altijd een positieve lezersreactie, ja nog per post dus dat was bijzonder. Op artikelen kwamen vaker reacties, maar op modeproducties eigenlijk niet.

Zelf wilde ik ondanks aandringen van mijn collega en chef Anita Willemars niet meer model staan in de XL-modeproducties, omdat ik dat onprofessioneel vond. Totdat ik na ruim drie jaar bij een ander blad te ging werken. Mijn laatste productie voor Viva was toevallig een XL modeproductie. Toen ben ik gelukkig overstag gegaan en ben nog een keer model geweest in Viva. Omdat ik het een beetje vreemd vond om mijzelf te stylen kwam vaste freelance styliste en inmiddels lieve vriendin Saskia Schmitz erbij. Samen met visagiste Lydia Leloux en fotograaf Paul van Raalte, maakten we er een memorabele productie én dag van. Ik geloof zelfs dat we de cover gehaald hebben. Een waardig afscheid van Viva, maar niet van de vele vrienden voor het leven (tot de dood ons scheidt rip Saskia Schmitz) Anita, Thecla en Johanna in het bijzonder, maar zeker niet de enigen!

Nee, dit was niet het einde van mijn carrière als (mode)redacteur met liefde voor XL-fashion en een goede representatie van dikke vrouwen. Bij elk blad waar ik daarna werkte bedacht en maakte ik ook XL-mode producties en werd zelfs hoofdredacteur van een glossy voor dikke dames. En ook in wat ik nu doe zit nog een stukje Viva historie dat niet mag ontbreken in deze ode aan Viva.

Als tiener had ik al last van schurende bovenbenen. Als enige van mijn vriendinnen en zonder behoorlijke oplossingen leed ik in stilte en voelde mij zo alleen en vol schaamte. Tot ik dit onderwerp ter sprake bracht op de Viva redactie. Heel veel collega’s bleken daar last van te hebben. Wat een opluchting en bevrijding om niet de enige te zijn en het gewoon openlijk te kunnen bespreken. Ik mocht er zelfs een stukje over schrijven voor de moderubriek van Anita. En nu heb ik sinds veertien jaar een collectie van onderbroeken met pijpjes, die helemaal ontworpen zijn om dit probleem te verhelpen. Ik begon als grote maten
merk, maar heb ze nu ook in kleine maten. Die er natuurlijk leuk uitzien, want tuttig en oubollig kan een Viva meisje nooit worden!

This text has been automatically translated by AI and may contain errors.