Dear Dinah,

The first time we met was at an event organized by Trans United in Amsterdam Oost. You were standing in a corner, your eyes inspecting the room, your phone on one hand, a glass of wine on the other. Throughout the duration of the event, people kept coming to talk to you. I was instantly mesmerized by your personality and imposing presence. 

We met again in October that year at another event. It was there that you told me that if ever I needed help, I could count on you. Months later, that promise was put to a test.

In May 2018 I ended up in Amsterdam, homeless, penniless and lost in all ways possible. I was a broken person with no purpose in life (sans reason d’étre, as you would say in your chic French). You took me in your house, and for two years your place became my home and my safe haven. You became my trans mother, and your cats -Muna and Kabir- my family.

With your support and encouragement I started to get involved in projects such as the Trans Community Clinic (which you co-founded with Dr. Adrie van Diemen), TranScreen Film Festival, Transgender Day of Remembrance, and what later came to be the trans commission organizing events during Pride (workshops, conferences, the trans boat). You invited me to every event there was; from attending the 2018 HIV conference where you gave the most outstanding speech, to the TGEU council in Antwerp that you helped co-organize, the first sex workers boat during Pride, etc. Thanks to you I found my voice and my purpose in life.

In 2020, amid the worst of a pandemic that paralyzed the world; along with a group of sex workers, you started collecting money to distribute for undocumented sex workers, those who have been forgotten by the state. As well as helping those living with HIV to be able to access well-needed medication.

A memory comes to mind; It was a Sunday morning and we were waiting for the tram. You said that you didn't feel like paying for a ten-minute ride, and that I shouldn't pay either. When the tram arrived, you asked me to follow you and be quiet. You entered the tram, the way a queen enters her palace. Head high, shoulders up, proud, avoiding eye contact with anyone. I was behind you. We passed the person selling tickets, and she just stared at you, unable to utter a single word. I think that memory encapsulates well your philosophy in life, and how you seize the moment.

Dinah, when I came to Amsterdam in 2018 I was a broken person. Years later, in part thanks to you; I am again a complete person. There are many like me, whose paths in life changed by meeting you. I think you have an incredible gift for helping people find and expand on their talents. You teach people how to stand up straight and find their vocation in life.

For all that you taught me, I thank you mother.

Wegbereider in de transgemeenschap

Lieve Dinah,

De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was op een evenement georganiseerd door Trans United in Amsterdam Oost. Je stond in een hoekje, je ogen de ruimte inspecterend, je telefoon in de ene hand, een glas wijn in de andere. Gedurende het hele evenement bleven mensen met je praten. Ik was meteen gebiologeerd door je persoonlijkheid en imposante aanwezigheid.

In oktober van dat jaar ontmoetten we elkaar weer op een ander evenement. Daar vertelde je me dat als ik ooit hulp nodig had, ik op je kon rekenen. Maanden later werd die belofte op de proef gesteld.

In mei 2018 belandde ik in Amsterdam, dakloos, berooid en verloren op alle mogelijke manieren. Ik was een gebroken persoon zonder doel in het leven (sans reason d'étre, zoals jij in je chique Frans zou zeggen). Je nam me in huis en twee jaar lang werd jouw huis mijn thuis en mijn veilige haven. Jij werd mijn transmoeder en jouw katten - Muna en Kabir - mijn familie.

Met jouw steun en aanmoediging begon ik betrokken te raken bij projecten zoals de Trans Community Clinic (die je samen met Dr. Adrie van Diemen oprichtte), het TranScreen Film Festival, Transgender Day of Remembrance en wat later de transcommissie werd, die evenementen organiseerde tijdens Pride (workshops, conferenties, de transboot). Je nodigde me uit voor elk evenement dat er was; van het bijwonen van de hiv-conferentie in 2018 waar je de meest opmerkelijke toespraak hield, tot de TGEU-raad in Antwerpen die je mee organiseerde, de eerste boot voor sekswerkers tijdens Pride, enz. Dankzij jou heb ik mijn stem en mijn doel in het leven gevonden.

In 2020, te midden van de ergste pandemie die de wereld verlamde, begon je samen met een groep sekswerkers geld in te zamelen om te verdelen voor sekswerkers zonder papieren, die door de staat zijn vergeten. Ook hielp je mensen met hiv aan de broodnodige medicijnen.

Er schiet me een herinnering te binnen: Het was een zondagochtend en we stonden op de tram te wachten. Je zei dat je geen zin had om te betalen voor een ritje van tien minuten en dat ik ook niet moest betalen. Toen de tram aankwam, vroeg je me je te volgen en stil te zijn. Je stapte de tram in, zoals een koningin haar paleis binnengaat. Hoofd hoog, schouders omhoog, trots, oogcontact met iedereen vermijdend. Ik liep achter je. We passeerden de persoon die kaartjes verkocht en ze staarde je alleen maar aan, niet in staat om ook maar een woord uit te brengen. Ik denk dat die herinnering goed jouw levensfilosofie samenvat en hoe je het moment weet te grijpen.

Dinah, when I came to Amsterdam in 2018 I was a broken person. Years later, in part thanks to you; I am again a complete person. There are many like me, whose paths in life changed by meeting you. I think you have an incredible gift for helping people find and expand on their talents. You teach people how to stand up straight and find their vocation in life.

For all that you taught me, I thank you mother.