Ode aan Leandra Arjona Jacobi | Je eigen verhaal schrijven

Leandra (35) groeide op in Amsterdam, maar haar wortels reiken ver voorbij de stadsgrenzen. Haar vader, geboren in Berlijn, heeft een gemixte achtergrond met onder andere Nicaraguaanse roots. Haar moeder, een kunstenares, kwam als jonge vrouw naar Nederland om aan de kunstacademie te studeren. "Mijn familiegeschiedenis loopt via Duitsland, Polen, Griekenland en Rusland. We hebben altijd veel gereisd. Dat heeft me gevormd tot een wereldburger. Ik voel me niet persé gebonden aan éen land, maar aan de mensen en de verhalen om me heen."

Van jongs af aan werd creativiteit haar met de paplepel ingegoten. Toch vond Leandra niet direct haar weg. "Ik was vijftien toen ik mijn havo-diploma haalde en wist niet meteen wat ik wilde. Elk jaar probeerde ik iets nieuws, tot ik op de HKU belandde bij Digital Video Design. Dat was een openbaring." Haar blik op creëren veranderde toen een docent haar vroeg: "Waarom maak je geen project over wat jou écht bezighoudt?" Vanaf dat moment voelde het niet langer als een opdracht die afgetikt moest worden, maar als een manier om haar stem te laten horen.

Tijdens haar afstudeerproject in Ghana, waar ze met een multidisciplinaire groep studenten voor Plan Nederland een campagne over genderongelijkheid maakte, besefte ze hoe verhalen vanuit verschillende perspectieven verteld kunnen worden. "We gingen op pad om een verhaal over de positie van meisjes te maken, maar daar zag ik dat ook jongens hun eigen worstelingen hadden. Het leerde me hoe belangrijk het is om als maker bewust om te gaan met het narratief dat je kiest."

Na haar studie werkte Leandra als freelancer in Nederland, maar verhuisde later naar Londen, waar haar grote liefde naartoe wilde. "Ik was zeven maanden zwanger toen ik verhuisde. Daar moest ik mezelf als freelance videomaker opbouwen. En financieel afhankelijk zijn in een nieuwe stad voelde beklemmend. Ik wilde zo snel mogelijk weer creëren, werken, onafhankelijk zijn. Dat botste met de rolverdeling, waar mijn partner op dat moment van overtuigd was." Terug in Amsterdam voelde de stad als een bevrijding. "De fiets symboliseerde dat gevoel. Mijn kind achterop, mijn koptelefoon op, spontaan vrienden ontmoeten."

"Maar inmiddels, zeven jaar later en met een tweede kind, ervaar ik uiteraard weer nieuwe uitdagingen." Soms voelt het alsof je een leven leeft dat niet helemaal van jou is. Alsof je in een film speelt waarvan het scenario door iemand anders is geschreven. Dat was precies hoe Leandra zich voelde in Londen. Ze had alle stappen gezet die van haar verwacht werden: een gezin, een thuis, een leven volgens het plaatje. Maar diep vanbinnen wist ze dat dit niet klopte.

Het kostte haar tijd om te erkennen dat ze haar eigen pad moest bewandelen, een pad dat haar misschien buiten de gebaande wegen zou leiden. Het besef dat ze haar gezin zou opbreken, dat haar kind opgroeide met gescheiden ouders – dat gewicht drukte zwaar op haar. Toch wist ze dat ze moest kiezen voor zichzelf. Niet alleen voor haar eigen geluk, maar ook om haar zoon Ilai te laten zien hoe belangrijk het is om trouw te blijven aan jezelf. “Het was de moeilijkste beslissing van mijn leven, maar het moment dat ik ervoor koos, voelde ik me eindelijk vrij,” vertelt Leandra. “Ik besefte dat ik mezelf had losgemaakt van een verhaal dat niet het mijne was. Dat ik kon leven op een manier die echt bij mij paste.”

Die keuze heeft haar niet alleen persoonlijk gevormd, maar ook haar missie versterkt. Ze leerde dat intuïtie een krachtig kompas is – een gids die we te vaak negeren. Door naar haar intuïtie te luisteren, vond ze haar echte pad, en dat heeft haar werk en leven diep beïnvloed. “Ik miste rolmodellen,” zegt ze. “Ik zat in een vrouwengroep met jonge moeders, maar hun dromen verdwenen vaak op de achtergrond. Ze kozen voor zekerheid, zelfs als dat betekende dat ze hun eigen ambities opgaven. Dat raakte me. Ik wilde vrouwen laten zien dat er een andere weg is. Dat ze hun ruimte mogen claimen.”

Leandra’s reis is niet alleen een zoektocht naar haar eigen vrijheid, maar ook een bijdrage aan een groter geheel. Ze wil een wereld waarin vrouwen hun intuïtie volgen zonder angst, waarin ze durven te kiezen voor wat hen gelukkig maakt. “Het gaat niet alleen om vrouwen,” benadrukt ze. “Mijn zonen groeien op met een moeder die haar eigen weg gaat, en dat beïnvloedt hen ook. Ze leren dat kracht niet zit in het volgen van verwachtingen, maar in het vinden van je eigen waarheid.”

Soms is de moeilijkste keuze de meest bevrijdende. En in die vrijheid vond Leandra haar ware kracht. Er zijn van die momenten in het leven waarop alles op zijn plek lijkt te vallen. Voor mij was dat het moment waarop ik besefte dat ik mijn eigen verhaal schrijf. Ik woonde al een paar jaar met mijn gezin ver weg van Amsterdam, in een situatie die niet meer goed voelde. Ik had meerdere gesprekken gevoerd met mijn partner over teruggaan, maar hij wilde niet. Dus ik maakte er het beste van. 

Vastzitten in een beeld dat is opgelegd

Tot die ene dag. Dat was een moeilijke beslissing, maar een van de beste die ik ooit heb gemaakt. Ik geloof dat als je naar je intuïtie luistert en niet vanuit angst handelt, het altijd goedkomt. Natuurlijk voelde ik me schuldig. Alsof ik degene was die mijn gezin kapot maakte. Maar als een situatie jouw licht dimt, als het je belemmert om jouw missie in deze wereld te vervullen, dan moet je iets veranderen. Er is niet één perfect plaatje. Iedereen heeft zijn eigen unieke verhaal.

Dat is ook iets wat ik wil doorgeven aan andere vrouwen. Ik zie zoveel vrouwen die vastzitten in een beeld dat hen is opgelegd. Vrouwen die denken dat ze op een bepaalde leeftijd kinderen moeten hebben, dat ze bij een partner moeten blijven die hen niet gelukkig maakt, dat ze hun dromen moeten opgeven voor stabiliteit. Maar dat perfecte plaatje is een illusie. Ik ken genoeg mensen die ‘het perfecte leven’ lijken te hebben, maar ongelukkig zijn. Het is belangrijk om te beseffen dat jij zelf bepaalt hoe jouw leven eruitziet."

"Mijn moeder heeft me dat ook meegegeven. Zij is kunstenaar en heeft me geleerd hoe waardevol creativiteit en out-of-the-box denken zijn. Van niets iets maken, je eigen pad kiezen – dat heb ik van haar geleerd. Ook mijn vriendinnen zijn een enorme steun- ook met betrekking tot de opbouw van Studio HER, zoals Jessica, met wie ik samen veel projecten heb gedaan. Zij is iemand die er altijd is, wat er ook gebeurt."

"Studio HER is uit eigen ervaring ontstaan. Het is niet alleen belangrijk om onze verhalen te vertellen, maar ook hoe we ze vertellen. Beeldvorming bepaalt zoveel. Vaak denken mensen bij een cameraman aan een man. Maar waarom geen cameravrouw? Beeldvorming moet veranderen. Ik zou het mooi vinden als jonge meisjes vrouwen met camera’s zien en denken: 'Dat kan ik ook.' Daarom organiseren we bij Studio HER niet alleen campagnes maar ook evenementen. Want als een meisje op een feestje een vrouwelijke DJ ziet en een vrouw met een camera ziet rondlopen, verandert er iets in haar hoofd. Haar wereld wordt groter."

"Verandering begint bij hoe we dingen laten zien. De media die we consumeren hebben een enorme invloed. Het is onze verantwoordelijkheid om die beeldvorming inclusiever en diverser te maken. En dat doe ik met liefde. Want uiteindelijk draait het om keuzevrijheid, om het besef dat je altijd een ander pad kunt kiezen. Dat wil ik aan zoveel mogelijk vrouwen meegeven."