Ode aan Anya Anita Mısır | Voor het eerst écht vrij

Anya Mısır heeft een nieuw leven opgebouwd in Amsterdam en laat haar jarenlange identiteitsstrijd achter zich. Als een vrouw van Armeense afkomst die opgroeide in Turkije, voelde ze zich vaak buitengesloten door haar gemeenschap en worstelde ze voortdurend met de druk om zich aan te passen. Maar op een dag vond ze de moed om op zoek te gaan naar een plek waar ze echt zichzelf kon zijn.

"Op een dag pakte ik mijn koffer en vertrok. De wereld was mijn thuis, grenzen bestonden alleen op kaarten," zegt Anya. Na jaren van reizen zette ze haar eerste stappen in Amsterdam, . "Het eerste wat ik voelde was vrijheid. De eerste gedachte die in me opkwam: 'Ja, dit is leven!'" Met haar scherpe observatievermogen zat Anya die eerste  avond in Amsterdam urenlang op een bankje, kijkend naar de grachten en de mensen. "Niemand vroeg me waar ik vandaan kwam. Niemand probeerde me in een hokje te stoppen. Voor het eerst voelde ik me écht vrij."

De sporen van het verleden

Maar naar Amsterdam komen was geen gemakkelijke reis. In Turkije droeg ze de last van het behoren tot een minderheid. Veel familieleden moesten uit angst hun namen veranderen om veilig te blijven. "We zijn allemaal mensen, maar door de angsten uit het verleden moesten we zelfs onze identiteit verbergen. Dat heeft me altijd pijn gedaan," vertelt Anya.

Amsterdam bood haar echter een totaal andere wereld. "Ik ben niet langer bang, ik verstop me niet meer. Ik weet wie ik ben en ben klaar om dit met de wereld te delen."

Hoopvol naar de toekomst

Anya strijdt niet alleen voor haar eigen vrijheid, maar ook voor andere vrouwen zoals zij, die 'tussen twee werelden' zitten en hun identiteit niet openlijk kunnen uiten. "Het leven hoeft niet binnen bepaalde kaders te passen. We kunnen bestaan zonder ons te verbergen. En ik wil laten zien dat dit mogelijk is."

Nu leert ze Nederlands, bouwt ze nieuwe vriendschappen op en ontdekt ze elke dag een beetje meer van zichzelf. "Deze reis gaat niet alleen over mij, maar over alle vrouwen zoals ik. We zijn niet alleen. Niemand is dat." Voor Anya betekent het integreren in de Amsterdamse cultuur dat ze haar identiteit verrijkt met nieuwe perspectieven, talen en ervaringen.

“De vrouwen die mij inspireren zijn ‘Hay Aghjikner’ (in de Armeense taal betekent dit ‘Armeense meisjes’), geschreven in het Armeense alfabet: Հայ աղջիկներ. Maar ook de trotse moeders die hun identiteit niet wilden verbergen. Wat mij definieert: mijn visie, mijn empathie en mijn moed.”

Anya’s verhaal leert ons hoe migratie en aanpassing kunnen leiden tot een meervoudige identiteit, waarbij iemand niet één, maar meerdere ‘thuisgevoelens’ kan ontwikkelen.