4Siblings is een queer-eco-feministisch kunst- en onderzoekscollectief. Speciaal voor Refresh Amsterdam #3 heeft 4Siblings onderzoek gedaan naar de mogelijke toekomstige erfzaden (zaaigoed van planten dat van generatie op generatie wordt doorgegeven) van Amsterdam. Ze spraken met bevriende kunstenaars, boeren en tuiniers en vroegen hen om korte verhalen over hun favoriete zaden te delen. Deze verhalen worden gepresenteerd aan de hand van een bonte verzameling van pronkbonen, soldatenbonen en maïszaden. De verhalen en beelden vormen samen een science-fiction verhaal over het toekomstige gebruik van de erfzaden van Amsterdam.

Voor zijn nieuwe werken voor Refresh Amsterdam #3 liet Frank Ammerlaan zich inspireren door het boek Orbital van Samantha Harvey: een poëtisch en filosofisch verhaal over de planeet Aarde vanuit het oogpunt van zes astronauten in een rondcirkelend ruimtestation. Hij presenteert patchworkschilderijen die zijn gemaakt van aan elkaar genaaide stukken katoen en linnen. Sommige stukken zijn in de buitenlucht natgeregend of bevuild met stofdeeltjes en aarde. In andere stukken zitten meteorietdeeltjes verwerkt. De stoffen lijken vervaagd door het zonlicht, wat doet denken aan het verstrijken van de tijd. Zijn werk gaat over ‘het grotere plaatje’: het besef dat alles altijd verandert en in beweging is.

Sinds 2018 filmt kunstenaar Sebastián Díaz Morales elke eerste maandag van de maand om 12:00 uur de Amsterdamse straten. Kalme straatbeelden vermengen zich met het harde, schreeuwende geluid van het luchtalarm, dat in de Tweede Wereldoorlog waarschuwde voor bommen. Vandaag de dag woeden er nog steeds oorlogen in andere landen, maar als de sirene in Amsterdam afgaat, gaat het leven onveranderd door. Eind 2025 wordt het luchtalarm waarschijnlijk in zijn huidige vorm afgeschaft. Het werk van Díaz Morales is daarmee een laatste saluut aan een alarm dat niet langer alarm slaat. 

Daarnaast toont Díaz Morales het werk One Eye Melting, een videoprojectie van een ronddraaiend oog. De pupil weerspiegelt rampen (oorlogen, natuurrampen, ongelukken) en momenten van vernieuwing (groeiende micro-organismen, de uitdijende kosmos, nieuwe technologieën). Het videowerk laat zien hoe vernietiging en wedergeboorte diep met elkaar verbonden zijn. Ineenstorting is niet alleen een einde, maar ook een kans om onze toekomst opnieuw te verbeelden.

De werken van Ivna Esajas houden het midden tussen tekeningen en schilderijen. Het zijn voorstellingen van mensen, aangebracht in elegante lijnen en bijna doorschijnende kleuren. De figuren vormen een eenheid, innig verstrengeld, waardoor je niet weet welke gezicht, arm of been bij welk lichaam hoort. Het individu is hier steeds een wij. Esajas’ werken ontstaan vanuit intuïtie en zijn geïnspireerd door poëzie, literatuur, mythen en het dagelijks leven. In haar werk legt ze verbanden tussen heden en verleden, tussen verhalen en rondzwervende herinneringen. In mei 2025 won Esajas de dertiende editie van de ABN AMRO Kunstprijs.

Koen Hauser tovert met fotografische beelden. Hij wordt geïnspireerd door de rijk gedecoreerde gebouwen van de binnenstad van Amsterdam. In het bijzonder de gebouwen in de stijl van de Amsterdamse School. Hauser zet fotografisch beeldmateriaal om in architecturale elementen en decoraties. Deze decoraties zijn op hun beurt weer gebaseerd op medische fotografie. Zo transformeert hij de oorspronkelijke associaties met pijn, ziekte, verlies en trauma tot een helende ervaring van schoonheid en troost.

Ischa Kempka’s werk is geïnspireerd op een archief van beelden en teksten, vaak gerelateerd aan feminisme, mythologie en archeologie. Haar nieuwe werk He was right about nothing (2025) bestaat uit een poort van gestapelde keramische vazen vol symbolische tekens. De tekens zijn afgeleid van middeleeuwse symboliek of ze verwijzen naar meer recente geschiedenis, bijvoorbeeld naar de Amsterdamse feministe Wilhelmina Drucker en de Dolle Mina’s. Met het werk nodigt Kempka bezoekers uit om naar het verleden te kijken en van daaruit te werken aan veranderingen die we in de toekomst willen zien.

Het videowerk The Same Room, 2023 van Minne Kersten toont een verlaten, rommelige slaapkamer die steeds verder onder water komt te staan. De overspoelde kamer roept gedachtes op aan rampen en de vernietigende kracht van water. Maar ook aan een gevoel van stilte na de storm. Het werk nodigt uit om na te denken over het einde als een overgangsmoment in plaats van als iets definitiefs.

In de foto’s van Natascha Libbert is vaak de verwoestende kracht van de natuur en van de mens te zien. Haar foto’s tonen de uiteenlopende manieren van onze omgang met de aarde. In Refresh Amsterdam #3 presenteert Libbert onder andere een grootformaat foto van een brokstuk van een Boeing 747. Dit reusachtige vliegtuig werd ooit de Koningin van het luchtruim genoemd, maar is tegenwoordig verbannen naar het vliegtuigkerkhof en teruggebracht tot schrootmateriaal. Libbert richt zich op momenten van vernietiging, maar steeds met oog voor de mogelijkheid van herstel.

Brigitte Louter maakt installaties, beeldhouwwerk en tekeningen. Ze is geïnteresseerd in de voortdurende pogingen van de mens tot het structureren, meten en in kaart brengen van een wereld die vaak niet resoneert met een verlangen naar orde en eenvoud. In de tentoonstelling werkt ze vanuit een doorsnee archiefkast. Achter de kast bevindt zich een gedachtenmodel waarin tekeningen van moeilijk meetbare gebeurtenissen en ervaringen in de stad te zien zijn; een soort subjectieve kaarten van Amsterdam, die een heel eigen en open systeem vormen. Louter ziet de installatie als een eigenaardige dataset die ze aanbiedt om na te denken over de toekomst van het dagelijks gebruik, classificatie en archivering van data.

Fiona Lutjenhuis maakt twee nieuwe tekeningen voor het Refresh Amsterdam #3. Het tweeluik, uitgevoerd in warme pasteltinten, verbeeldt een fictieve, mystieke wereld waarin het aardse en het bovennatuurlijke door elkaar lopen. De tekeningen tonen een fantasielandschap gevuld met paddenstoelen, als verwijzing naar verval en sterfelijkheid, en eieren, als symbool voor geboorte en nieuw leven. Samen vormen de tekeningen een verhaal over de vernietiging van leven en opnieuw geboren worden na de dood. Lutjenhuis is genomineerd voor de prestigieuze Prix de Rome Beeldende Kunst 2025. Twee van de vier genomineerde kunstenaars nemen deel aan Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future in het Amsterdam Museum.

De in Iran geboren Roshanak Morrowatian werkt als danser, choreograaf en performer. Samen met haar zus Afagh Morrowatian, beeldend kunstenaar/fotograaf, maakt ze een video voor Refresh Amsterdam #3 getiteld Protagonist (2025). In de video beweegt een vrouw in de kamers en gangen van Huis Willet-Holthuysen. Het vrouwenlichaam lijkt een decoratief onderdeel te zijn van het statige grachtenhuis, maar verandert langzaam van accessoire naar hoofdpersoon, naar protagonist in haar eigen leven. Afagh en Roshanak Morrowatian onderzoeken wat het betekent om een lichaam in diaspora te zijn. De video toont het doorbreken van oude patronen en het opeisen van een eigen plek.

Buhlebezwe Siwani is een ingewijd sangoma (spiritueel genezer) en een multidisciplinair kunstenaar wier werk zich richt op het zwarte vrouwelijke lichaam en Afrikaanse spiritualiteit. Siwani woont sinds vier jaar in Kaapstad en Amsterdam. Voor Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future maakt Siwani samen met een groep kinderen (6-11 jaar), afkomstig uit alle stadsdelen van Amsterdam, vier grote tekeningen waarin het perspectief van kinderen centraal staat. Hoe zien deze kinderen de toekomst voor zich? Siwani is genomineerd voor de prestigieuze Prix de Rome Beeldende Kunst 2025. De shortlist voor de stimuleringsprijs voor talentvolle beeldend kunstenaars werd begin mei bekend gemaakt door het Mondriaan Fonds.

Patricia Werneck Ribas (1972) onderzoekt hoe een identiteit tot stand komt en welke rol gender, culturele achtergrond, nationaliteit en geschiedenis hierin spelen. Haar nieuwe videowerk Schipper mag ik overvaren neemt bezoekers mee in de droomachtige tussenwereld van vier jonge vrouwen op de grens van kind-zijn en volwassenheid . Ze zijn jong en speels. Tegelijkertijd zitten ze vast in sociale patronen en bestaande machtsverhoudingen. Is het mogelijk los te komen van onderdrukkende patronen en ‘over te varen’ naar een andere, meer bevrijde toekomst?

A barrier, typically of wire, enclosing an area to prevent or control access or escape is the title of the new work by artist Don Yaw Kwaning and writer Maurits de Bruijn. Visitors will see an installation made of deformed steel cables that are intertwined into a kind of fence. They will hear spoken words about the political relations between Israel and Palestine, about connection and fragmentation, and about the role fences play in this.