Beste Dokter Jacobs,

Vanuit de toekomst schrijf ik, Lize Korpershoek, u deze brief. Ik doe dat vanuit een Amsterdam met een vrouw als burgemeester. Ik doe dit vanuit een Amsterdam waar ik een als twintiger een abortus liet uitvoeren omdat ik mentaal en financieel nog niet klaar was om iemands moeder te zijn. Ik doe dit vanuit een Amsterdam waar ik als afgestudeerde en ongehuwde dertiger een huis kocht om alleen in te wonen. Dingen die nu doodnormaal zijn, maar in uw tijd ongehoord.

Vandaag de dag is het zo’n 145 jaar terug dat u als eerste vrouw in de Nederlandse geschiedenis een studie geneeskunde afrondde en promoveerde. Het is zo’n 142 jaar terug dat u als Amsterdamse huisarts het pessarium in Nederland introduceerde en daarmee, hoofdzakelijk, arme vrouwen en sekswerkers voor het eerst zelfbeschikking gaf over reproductie. En het is zo’n 105 jaar terug dat vrouwen in Nederland kiesrecht kregen en dat hebben we grotendeels aan u te danken.

Ik bewonder dat u in een tijd waarin niemand zich druk leek te maken over de onder gestelde plek van de vrouw in de maatschappij, u vond dat het anders moest; dat gelijkwaardige behandeling iets was om na te streven i.p.v. het gebrek ervan te accepteren. Ik bewonder u omdat u ondanks pesterijen tijdens uw studie, boze brieven van collega huisartsen (die stiekem hartstikke nieuwsgierig waren naar dat pessarium als ze u één-op-één spraken) en een systeem dat constant tegenwerkte bleef doen wat u deed.

Maar 100 jaar na uw overlijden zijn we er helaas nog lang niet: Burgemeester Femke Halsema krijgt regelmatig misogyne opmerkingen naar haar hoofd gesmeten, toen ik tekende voor mijn koophuis stond de koper als ‘hij’ omschreven in het koopcontract (“Sorry mevrouw daar kunnen we niks aan doen, dat is nou eenmaal zo!”) en abortus is nog altijd in het Wetboek van Strafrecht opgenomen.

Daarom gaat het strijden door in uw toekomst. Daar waar uw strijd begon met de rechten van rijke witte vrouwen, strijden wij nu voor de rechten van alle vrouwen: wit of zwart, met of zonder hijab, trans of cis, arm of rijk en met of zonder beperking. Ook strijden we niet alleen voor de rechten van vrouwen maar ook voor die van non-binaire personen, we blokkeren snelwegen voor een beter klimaat, we bezetten stations om in opstand te komen tegen het uitmoorden van een volk in een ander continent, we gaan de straat op omdat we het niet eens zijn met het huidige woningbeleid en we zetten rode hakken op de Dam om aandacht te vragen voor femicide. We strijden omdat u liet zien dat strijden verschil maakt, dat volhouden loont.

Dank daarvoor,

Met vriendelijke groet,
Lize Korpershoek