Ode to De vrijwilligsters van het Rosarium | Onzichtbaar

Amsterdam is meer dan alleen de trams, grachtenpanden en cafés. Tussen het geklets van toeristen en het geratel van de studentenfietsen ligt iets verstopt wat zelden opvalt. Iets waar een handjevol mensen zich hard voor inzet. 

Mijn handen ruiken naar rubber, onder mijn nagels zit aarde en ik hoor een merel zingen. Ik heb zojuist mee geholpen met de vrijwilligers van het Rosarium in het Vondelpark. Drie keer per week werken zij aan het onderhoud van de rozenperken en de planten hieromheen. Deze ode is voor hen - voor het onzichtbare werk wat de vrouwen hier leveren. 

De vrijwilligers wieden onkruid, geven water en planten nieuwe begroeiing. Dit doen zij met veel enthousiasme en liefde voor niet alleen de rozen, maar vooral ook voor de bosaardbeien, paarse rupsjes en de merel die ik net hoorde. Terwijl ik mee mocht helpen leerde ik de vrouwen kennen die dit werk door weer en wind doen. Dit gezellig groepje mensen vindt hier hun rust in de drukke stad. Hierbij is het Rosarium ook een historische plek, die al sinds 1936 de stad haar rozen laat zien. 

De volgende keer dat u door het Vondelpark struint kan ik u warm aanbevelen om even stil te staan bij het Rosarium. Ruik de rozen, zie de insecten en luister naar de mussen. Gratis schoonheid, met zorg onderhouden.  

Met deze ode wil ik deze vrouwen (en een paar mannen) bedanken voor hun harde werk. Samen met talloze anderen geven zij de stad kleur en geur en verzorgen zij een soms onzichtbaar onderdeel van de stad: de natuur!